‘Ενας βασιλιάς κυνηγός…

Ένας βασιλιάς κυνηγός…

Κάποτε σε ένα Βασίλειο, o βασιλιάς του ήταν ανάπηρος, είχε μόνο ένα πόδι και ένα μάτι, αλλά ήταν πολύ έξυπνος , ευγενικός και ικανότατος στη διακυβέρνηση του βασιλείου του. Όλοι οι υπήκοοί του ζούσαν μια ευτυχισμένη και υγιή ζωή χάρη στη σοφή διακυβέρνησή του.

Μια μέρα ο βασιλιάς περπατούσε στο μακρύ διάδρομο του παλατιού και είδε τα πορτρέτα των προγόνων του με ιδιαίτερη προσοχή. Σκέφτηκε ότι μια μέρα τα παιδιά του θα περπατούν στον ίδιο διάδρομο και θα θυμούνται όλους τους προγόνους μέσα από αυτά τα πορτρέτα. Όμως έλειπε το δικό του!

Δεν τολμούσε να το κάνει , λόγω των σωματικών αναπηριών του, και δεν ήταν σίγουρος πώς οι απόγονοί του θα ήταν περήφανοι να εκτίθεται ανάμεσα στα άλλα. Τόλμησε όμως! Έτσι προσκάλεσε πολλούς διάσημους ζωγράφους και από τα άλλα βασίλεια στην αίθουσα του Θρόνου!

Ο βασιλιάς στη συνέχεια τους ανακοίνωσε ότι επιθυμούσε να τοποθετηθεί και το δικό του πορτρέτο ανάμεσα στα τόσα των προγόνων του. Οποιοσδήποτε από τους αξιόλογους ζωγράφους μπορούσε να το κάνει να τον συναντήσει και η αμοιβή του θα ήταν μεγάλη.

Όλοι οι ζωγράφοι γνωρίζοντας την αναπηρία του, αρνήθηκαν ευγενικά την αδυναμία τους και άρχισαν να αποχωρούν ο ένας μετά το άλλο. Απόμεινε μονάχα ένας. Πλησίασε το απογοητευμένο βασιλιά και του είπε:

«Μεγαλειότατε, αναλαμβάνω να το κάνω εγώ και σας διαβεβαιώνω πως θα είναι εφάμιλλο, αν όχι ανώτερο των άλλων πορτρέτων».

Ο βασιλιάς καταχάρηκε και του έδωσε την εντολή να προχωρήσει άμεσα στη υλοποίηση του σχεδίου! Στη συνέχεια ο ζωγράφος γέμισε το σχέδιο με χρώματα. Τέλος, αφού πήρε πολύ χρόνο, είπε ότι το πορτρέτο ήταν έτοιμο!

Δούλεψε σκληρά αλλά και πολύ έξυπνα! Γέμισε τον καμβά με τα θαυμάσια χρώματα της άνοιξης και στο κέντρο έβαλε ένα γεροδεμένο άλογο να καλπάζει με καβαλάρη τον βασιλιά όπου φαινόταν το ένα του πόδι και με το μάτι κλεισμένο να στοχεύει ένα ελάφι που έτρεχε να του ξεφύγει για να γλυτώσει. Το πορτραίτο είχε αφήσει άναυδους όλους όταν έγιναν τα αποκαλυπτήρια! Όλη η αυλή, αλλά και οι ζωγράφοι ήταν περίεργοι και νευρικοί, σκέφτηκαν: «Πώς μπορεί ο ζωγράφος να κάνει το πορτρέτο του βασιλιά όμορφο επειδή ο βασιλιάς είναι σωματικά ανάπηρος Τι θα γίνει αν ο βασιλιάς δεν του άρεσε ο πίνακας;» Αλλά όταν ο ζωγράφος παρουσίασε το πορτρέτο, όλοι στο παλάτι, συμπεριλαμβανομένου του βασιλιά, έμειναν έκπληκτοι.

Ο βασιλιάς ήταν πολύ χαρούμενος που είδε ότι ο ζωγράφος έχει κάνει ένα τόσο όμορφο πορτρέτο κρύβοντας έξυπνα τις αναπηρίες του βασιλιά. Το πλήθος ξέσπασε σε ζητωκραυγές και ασταμάτητα χειροκροτήματα. Ο Βασιλιάς του πρόσφερε μια μεγάλη ανταμοιβή. Και ο ζωγράφος αφού τον ευχαρίστησε αποχώρησε διακριτικά…

Πόσο ομορφότερη θα ήταν η ζωή του καθενός μας αν εστιάζαμε στα θετικά στοιχεία του πλησίον μας και αρνούμαστε πεισματικά να σχολιάζουμε αρνητικές συμπεριφορές και πλευρές της ζωής των εγγύς και μακράν. Αν μιμούμασταν τη μέλισσα που συλλέγει την τροφή της ακόμη και το γαϊδουράγκαθο και δε «κολλούσαμε» σαν τις μύγες σε ό,τι αρνητικό μας «ξινίζει» στον συνάνθρωπό μας!